„Osobenost mog orkestra se ogledala u donošenju ritmičke i sentimentalne verzije onako kako je kompozitor napisao. Ako neko djelo nema te za mene suštinske vrijednosti, radije ga neću interpretirati, nego da dodajem aranžman tamo gdje ga nema.“ – Carlos Di Sarli
Kada bismo napravili neki poredak orkestara po učestalosti njihove muzike na časovima, nastupima, milongama, njegovo ime bi se skoro sigurno našlo na prvom mjestu. “El señor del tango” (gospodin tanga, tango gospodin) je nadimak koji prati fenomenalnog pijanistu, kompozitora i vođu orkestra Carlosa Di Sarlia, reflektujući eleganciju njegove muzike. Niko drugi nije znao da tako dobro kombinuje ritmičku kadencu tanga sa harmonijskom strukturom, naizgled jednostavno, ali prepuno nijansi i suptilnosti.
Cayetano Di Sarli Rusomano (ime koje kasnije mijenja i ostaje poznat i danas kao Carlos Di Sarli) je rođen 1903. u mjestu Bahia Blanca. Većina njegove starije braće su bili muzičari, pa je vjerovatno usled toga i njegov izbor bila upravo muzika. Bio je učenik u školi u kojoj je njegov najstariji brat već bio profesor. Mada se obučavao za klasičnu muziku, uprkos protivljenju njegovih roditelja i profesora, svoje pijanističke sposobnosti će već od tinejdžerskih dana posvetiti tangu. Jedan od simbola koji se vežu za njega su crne naočare koje je stalno nosio, a posledica su nesrećnog slučaja u njegovom djetinjstvu. Naime, njegov otac je držao prodavnicu oružja u kojoj je Carlos provodio dosta vremena i oko mu je stradalo prilikom slučajnog pucnja iz pištolja. Oporavio se, ali je bio osuđen na crne naočare do kraja života.
Već sa 13. godina se priključio grupi putujućih muzičara, koji su nastupali po argentinskim provincijama svirajući popularnu i tango muziku. Potom je kao i većina muzičara iz tog perioda radio u bioskopu, prateći na klaviru nijeme filmove. Svoj prvi orkestar je osnovao 1919. godine, sa kojim je nastupao u svom rodnom gradu i okolnim provincijama. Iste godine je iskomponovao svoj prvi tango „Meditacion“. Interesantno je da on ovaj tango nikad nije snimio sa svojim orkestrima, iako su ga snimili Juan Pacho Maglio, Osvaldo Fresedo i Francisco Canaro.
Ozbiljnije promjene u njegovoj karijeri nastaju 1923. kada se sa bratom seli u Buenos Aires. Svirao je u više orkestara prije nego što je violinista José Pécora dao preporuku Osvaldu Fresedu da ga primi u svoj orkestar 1927. godine. Fresedo je tad već bio popularan, vodio više orkestara i bio prepoznatljiv po svom čistom, delikatnom i melodijskom stilu. Ove karakteristike će naravno veoma uticati na Di Sarlia. Sam Fresedo postaje veliki prijatelj Di Sarlija i donekle idol. Smatra se da bez Freseda ne bi bilo ni Di Sarlia, ali samo kao svojevrsnog prethodnika, jer je Di Sarli kasnije razvio sopstveni i vrlo sprecifičan stil. Veliko poštovanje koje je imao prema njemu Di Sarli će kasnije izraziti kroz tango „Milongero viejo“ koji će napisati u njegovu čast.
Zahvaljujući ovoj saradnji i stečenom iskustvu u orkestru, Di Sarli oformljava sopstveni orkestar krajem 1927. godine, a već 1928. snima svoje prve kompozicije „T.B.C.“ i „La guitarrita“. U početku su izvodili samo instrumentale, a onda je počeo da angažuje i pjevače. Prvi koji je snimao sa Di Sarliem je bio Roberto Deirene („Sos una fiera“ – 1929.), a posle njega su došli Santiago Devicenzi („Quien Te Ve“ – 1929), Fernando Diaz („Que Dios te perdone“ – 1931) i Ernesto Famá („Flora“ – 1930). Pjevači nisu bili stalni članovi njegovog orkestra, za razliku od muzičara, već su angažovani samo za potrebe snimanja određene kompozicije, ili za neki nastup. Ovaj orkestrar postiže značajan uspjeh, što im omogućava dalja snimanja i do 1931. će snimiti 48 kompozicija.
Tokom nastupa 1930. godine, prolazi kroz veliku neprijatnost u vidu rasprave sa jednim od vlasnika lokala u kom je nastupao. Naime vlasnik je smatrao da je njegovo nošenje naočara čist hir i zahtjevao je da ih skine, nemajući razumijevanja da je to ipak medicinska potreba. Usled čega je Di Sarli prekinuo nastup i veoma uznemiren odlučio da se vrati u svoj rodni grad, u čemu ga je ispratio i njegov orkestar. Nastavili su da nastupaju, a 1932. im se priključio Antonio Rodríguez Lesende koji je bio prvi stalni pjevač u Di Sarlievom orkestru. Na žalost u ovom periodu nisu snimali. Nedugo zatim, iz nepoznatih razloga, Di Sarli napušta orkestar i seli se u Rosario gdje će par godina nastupati u malom lokalnom orkestru. I mada ih je napustio orkestar nastavlja da radi pod njegovim imenom, sve do angažmana u caffeu „Novelty“, kada mijenjaju ime u „Orquesta tipica Novel“. Na poziv bivših kolega Di Sarli će se na kratko vratiti u orkestar 1935. godine, ali samo da zamijeni bolesnog pijanistu.
Prije nego što će ponovo oformiti sopstveni orkestar, svirao je u orkestru Juana Cambareria i sa njim nastupao po cijeloj Argentini. Kasnije je bio pijanista u orkestru Juana Canara 1937. godine, a zatim uz violinistu Cayetana Puglisia i bandoneonistu Ciriaca Ortiza bio na kratko dio novooformljenog „Trío Nº 1„. Sve su to bile samo „usputne stanice“ do nastavka njegovog značajnog stvaralaštva.
Nastaviće se…
Ostali članci u serijalu: